Dostlar,
Bu bölümde bana yazılanlara yer veriyorum ama bu kez bir değişiklik zorunlu oldu.
08 Aralık 2007 günü Kadıköyde yapılan Çevre Mitingine ilişkin SinopBizim kümesine gönderdiğim yazıya gelen iletiyi koymak istedim. Fakat iletinin anlaşılabilmesi için benim yazdığım da gerekiyor. Onun için önce benim yazdığım iletiyi sonra gelen iletileri buraya alıyorum.
Ayhan Altay
09.12.2007
Merhaba,
İlk mitingime ne zaman katıldım tam anımsamıyorum ama sanırım 1967 ya da 1968 de yapılan Kıbrıs Mitingiydi.
Bunları neden yazdım
Bu mitink katıldığım ilk ve son devlet destekli gösteri oldu. O yıllardan buyana katıldığım gösteri sayısını aklımda tutmam olanaksız. Rakamın yüzlerle anlatılıyor olması ise gerçek.
Bugün, Kadıköy'de bir avuç Sinopluyduk. Yine de bana verdiği heyecan gözlerimi yaşartmaya yetti. -Zaten yaşlandıkça duygusallaşıyor insan ve gözleri olur olmaz yaşlanıyor. Ne yapayım yani, duygularımı saklamamı gerektirecek bir durum mu var?-
En iyisi günü baştan anlatmak.
Dört kişilik ailemin iki kişisi (çocuklarım) İstanbul'da olmak zorunda kalınca biz de zorunlu (kışları beş ay) İzmir'i bıraktık.
Günlerdir, ailece katılmak için hazırlandığımız bir gösteriydi. Yine de olmadı. Kızım akademik bir görevle Ankara'ya gitmek zorunda kalınca, biz üç kişi Kadıköy'e indik.
Sabah biraz geciktik. Gelen ileti mi öyledi, benim belleğim mi bana oyun oynadı bilemiyorum. Saat 10.45 de Haydarpaşa Garı merdivenlerinde buluşulacaktı. Biz yaklaşık saat 11.20 gibi Kadıköy'deki dolmuş duraklarına indik. Ne gar yönünde, ne de Natilius yönünde hiçbir hareketlilik yoktu. Üstelik araç trafiği de sürüyordu.
Hızlı adımlara mitink alanına gittik. Birkaç görevli ve müzik dışındabir şey yoktu. Bir süre sahilde oturup, çay içtik. Geriye dönüp Haydarpaşa Garına yürüdük. Orada da kimse yoktu. Vapurla İskele alanına döndük.
Vapurdan indiğimizde trafik kesilmişti. Kortejin sesi geliyordu. Yönümüzü korteje çevirerek hızlandık.
Kortejin önünden geriye doğru yürüdük. Sinopbizim pankartına geldiğimizde gözlerim yaşarmıştı. Doğrusu Sinopbizim pankartının ardında biraz daha fazla insan olmasını umuyordum. Hemen katıldık. Girer girmez de oradaki arkadaşlardan biri pankartın bir köşesini bana bıraktı. Sonuna kadar da gururla taşıdım.
Alan, yurdumun aydınlık yüzüydü ve ne yazık ki bu aydınlık yüzü istediğim/istediğ imiz kadar çok değildi. (Bu çokluk azlık değerlendirmesi mitinge katılım için değil, yurt geneli içindir.) Yine de bu ülkede olmaktan, bu ülkenin aydınlık yüzündeki insanlarla olmaktan mutlu oldum. Biliyordum ki; adlarını bilmesem de onlar bendim ve ben onlardım.
Bu eylemde iki ilk yaşadım. Bu, bunca yıldır eşimle katıldığım ilk eylemdi ve ben ilk kez siyasi duruşumu belirleyen örgütün orada olmasına karşın başka bir kümeyle birlikteydim.
Biz saatin çalmasını engellemek için elimizden geleni yapıyoruz. Umutsuzluğa ve umarsızlığa yerimiz yok.
Dönüşte hemen oğlumun çektiği fotoğrafları ilettim. Sonra bu yaşlı ve yorgun bedenimi dinlendirdim.
Sevgiyle.
Ayhan Altay
Sevgili Ayhan Altay ağbimiz
O kibar, nazikane, onurlu dürüst duruşun ile çok teşekkür ederim.
Bende ilk yürüyüşümü değil de ilk heyacanlı toplantımı 1976 sonbaharında sizin memlekette, Erfelek'te yapmıştım.
O zamanlar ortaokula gidiyordum. Öğle üzeri bir haber geldi. Akşam Erfelek'te Şili'ye destek gecesi yapılacaktı.
O akşam ilk defa "Venseremos" şarkısını öğrenip söylemiştik. Özgür olmayan ülkede neden insanların görüşlerini rahatça duvarlara değil, gizlice gece sokaklara yazdığını , stadyumlarda özgürlük için can veren gençliği öğrendik
İyiki de öğrendik, öğreten ağbilerimize teşekkürler ki bugun yine onlar ile beraberiz.
Bir umutcasına, bir yürekcesine, azına çoğuna bakmadan güzellikleri paylaşırcasına.
Paylaşımların için teşekkürler.
Saygı ve sevgilerimle.
Ziya Eroğlu
09.12.2007
|
