ayhan altay
CANLARIN VE YOLDAŞLARIN BULUŞMASI
Geçtiğimiz cumartesi günü Ankara’da “canların ve yoldaşlar”ın buluşması vardı.. Anlı şanlı gazetelerin bazıları iç sayfalarda küçücük bir yer verdiler. Televizyonlar naklen yayın yapmadılar elbette, haberlerin arasında bile vermedi bazıları…
Umut yaşatır insanları… Umut, var eder yokluğu. Kaç siyasal parti var ülkemizde? 50 mi, 60 mı? Bir yenisi daha olsa ne değişir diye mi düşünmeli? Yoksa umudu ekmeğe katık mı etmeli?
Ülkenin –siz bu ülkede yaşayan insanların anlayın- iyiye gittiğini kim söyleyebilir. Tarafsızlığı tartışılan bir yargı, Yargıyı güdümüne almayı planladığı iddia edilen bir iktidar partisi…
Her geçen gün artan işsizlik, işi olanların ise içine sinmiş bir işini kaybetme korkusu, kazanılmış haklarının birer birer yok olmasına bile direnemeyen halk…
Futbol maçları bile etnik ayrımcılık üzerinden tanımlanmaya başlamış. Neredeyse birbirinin boğanına sarılacak duruma getirilmiş ülke yurttaşları.
Örgütsüz bir toplum özlemini gerçekleştirmeye çalışan bir iktidarın, demokrasiyi ağzına sakız edişi…
İllaki her şeyin kara olduğunu iddia eden, kendi kararlarına ve önerilerine bile yabancılaşmış, umutsuz bir muhalefet cephesi.
Kendisinden olmayan herkesi “Sorozcu” olarak betimleyen atgözlüklü ırkçılık…
. . .
En iyimserlerin bile kendini aldattığı duygusunu yaşadığı bir ülkede yaşıyoruz.
Yarınından emin olanlar, yarınından emin olmayanların yanında devede kulak bile değil.
Ülke, zamanında gerekli önlemler alınmamış bir deprem yeri. Yıkılmış umutlar ülkesi.
“Bu ülkede umudu diri tutmanın bir yolu yok mu?” sorunu sormayan kaç kişi var.
Güneşin yeniden doğacağı kadar gerçek insanın umut arayışı içinde olması.. . .
Şimdi bir öbek insan umudu yaşatmak için bir araya geldiler.
Sabah güneşini doğdurmak amaçları.
Tekel işçilerini Ankara ayazında bekletmeyecek bir düzen için;
Daha çok kardeşkanı dökülmemesi için;
Yarın daha iyi olabiliriz umudunu yeşertmek için;
Canların ve yoldaşların kucaklaşmasını sağlayacaklarını belirtiyorlar.
Başarırlar mı? Bilinmez.
Bilinen odur ki; denemeye değer.
Çünkü umutsuz yaşanmıyor.